Είναι το καλοκαίρι που ποτέ δεν θα το ζήσουμε:

                                                                        η οριστική

διευθέτηση των σωμάτων.

                                                Σάρκα

δοσμένη στον αέρα

                                    να γίνεται φως

                                                                        ή απόγευμα

ή η ανάμνηση μιας βροχής

 

που έμεινε στο χορτάρι.

                                   

Ένας κατοικήσιμος τόπος

που τον φτιάχνουμε

 

                        όχι από θάνατο

                                                ή απουσία

                                                                        αλλά σαν τους

χορευτές που μετακινούνται αρμονισμένα

                                                           

μέχρι να γίνουν

εξαφάνιση.

                                   

Τίποτε μετά, σημάδι κανένα

 

αν και κάπου πέρα απ’ τη λίμνη

                                                            μέσα στα βράχια

 

εκεί που κάποιος έχει ρυμουλκήσει ανάσκελα μια βάρκα στην ακτή

 

-το άσπρο στο σκαρί σαν ένας αναστεναγμός μέσα

στο σεληνόφως-

 

οι ομιλίες τους μεταφέρουν στον αέρα

 

υποσχέσεις

                        ψέματα

                                                κι εκείνους τους περίεργους ρυθμούς που όλο και περιμένουμε

 

ν’αναδυθούν κρυφά απ’ το ζωγραφιστό σκοτάδι.