Εισαγωγή-Μετάφραση: Άντζελα Μπράτσου

 

 

 

 

Η Anastasia Gavrilovici (γεν. 1995) αποφοίτησε από τη Σχολή Γραμμάτων του Πανεπιστημίου του Βουκουρεστίου και από το μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Κοινωνία, Πολυμέσα, Θέαμα» του Κέντρου Αριστείας στις Σπουδές Εικόνας. Έκανε το ντεμπούτο της με τον τόμο Industria liniștirii adulților/ Η βιομηχανία συμβιβασμού ενηλίκων (Casa de Editură Max Blecher, 2019), για τον οποίο έλαβε το Εθνικό Βραβείο Ποίησης «Mihai Eminescu»  και το Βραβείο «Νέος Ποιητής της Χρονιάς 2019». Συνεργάστηκε με διάφορα περιοδικά της Ρουμανίας, μεταξύ των οποίων τα «Observator cultural», «Timpul», «Zona nouă» και «Alecart» και μετέφρασε βιβλία από τα αγγλικά και τα ισπανικά (Kurt Vonnegut, Ernesto Cardenal). Σήμερα ζει στο Βουκουρέστι και είναι συντάκτρια του περιοδικού «Poesis international» και μεταφράστρια. 

 

 

Poate că oamenii chiar dau tot ce e mai bun din ei doar 

atunci când sunt zdrobiţi, ca măslinele.

Sau poate că nu, ce ştiu eu, mintea mea e un şvaiţer prin care 

şuieră muzica şoarecilor de laborator când îi îmbrăţişează şublerul.

Nu sunt alergică la nimic şi totuşi sufăr din orice, e suficient să-mi spui că 

nu-ţi place marţipanul şi voi începe să plâng. Căldură umană eliberată 

haotic, conţinuturi psihice descărcate aiurea, nervi de dimineaţă, de 

nesomn şi lehamite, proiectaţi în cei dragi ca un avion care îşi 

goleşte dejecţiile deasupra unui vas de croazieră. Nu-i nimic, te uiţi spre 

paharul cu bere, aproape că ai putea să-i vezi jumătatea plină, dacă n-ar fi 

acoperită de amprente pe care, cu puţin noroc, va mai dura 

10 ani până să le reproducă maeştrii cyborg. Sunt lucruri simple în jurul 

         nostru care îmi

fac inima origami. Anarhie emoţională, cutremure insesizabile, 

         frumuseţea naturii 

destrămându-se prin propriile forţe, oraşe prin care se circulă mai 

greu ca în sângele meu şi tot aerul ăsta cu care nu am 

ştiut niciodată prea bine ce să fac. E târziu, copiii te aşteaptă acasă, 

           mai bine

nu mă lua în seamă. Suntem cu toţii 80% „le am şi eu pe ale mele”, restul 

apă şi calciu. Priveşte, constelaţiile astea par moftul unui artist 

contemporan, dar nu fac mai mult decât osatura delicată a unei păsări 

colibri. În turnul de control nu a mai rămas nimeni, fotograful cu 

Parkinson aproape că a nimerit butonul, măslinele sunt coapte, ar putea 

fi sfârşitul. De s-ar opri odată aici.

 

 

Ίσως οι άνθρωποι δίνουν πραγματικά τον καλύτερό τους εαυτό μόνο 

όταν είναι τσακισμένοι, όπως οι ελιές.

Ή ίσος όχι, τι ξέρω εγώ, το μυαλό μου είναι ένα έμενταλ μέσα στο οποίο

σφυρίζει η μουσική των ποντικών του εργαστηρίου καθώς τους αγκαλιάζει το παχύμετρο.

Δεν είμαι αλλεργική σε τίποτα κι όμως υποφέρω για τα πάντα, φτάνει να μου πεις ότι

δεν σου αρέσει το μάρτσιπαν και θα βάλλω τα κλάματα. Η ανθρώπινη θερμότητα που απελευθερώνεται

χαοτικά, ψυχικό περιεχόμενο κατεβασμένο τρελά, πρωινά νεύρα, από

αυπνία και αηδία, που σφεντονίζεις στους αγαπημένους σου σαν ένα αεροπλάνο που

αδειάζει την κοπριά πάνω από ένα κρουαζιερόπλοιο. Ας είναι, κοιτάς 

το ποτήρι της μπύρας, σχεδόν θα μπορούσες να το δεις μισογεμάτο, αν δεν ήταν  

καλυμμένο με δακτυλικά αποτυπώματα τα οποία, με λίγη τύχη, θα περάσουν

10 χρόνια ακόμη μέχρι να τα αναπαράγουν οι ατσίδες σάιμποργκ. Υπάρχουν απλά πράγματα τριγύρω 

          μας που μου

μετατρέπουν τη καρδιά σε origami. Συναισθηματική αναρχία, ανεπαίσθητοι σεισμοί,

          η ομορφιά της φύσης

να καταρρέει από τις δικές της δυνάμεις, πόλεις μέσα από τις οποίες κυκλοφορείς πιο

δύσκολο και από μέσα στο αίμα μου κι όλος αυτός ο αέρας που δεν 

ήξερα ποτέ ακριβώς τι να το κάνω. Είναι αργά, τα παιδιά σε περιμένουν στο σπίτι,

            καλύτερα

μη με λογαριάζεις. Είμαστε όλοι κατά 80% «έχω κι εγώ τα δικά μου», το υπόλοιπο

νερό και ασβέστιο. Κοίτα οι αστερισμοί αυτοί μοιάζουν με ιδιοτροπία σύγχρονου 

καλλιτέχνη, αλλά δεν αξίζουν περισσότερο από τον λεπτό σκελετό ενός πουλιού

κολίμπρι. Στον πύργο ελέγχου, δεν έμεινε κανείς, ο φωτογράφος με

Πάρκινσον παραλίγο να πετύχει το κουμπί, οι ελιές είναι ώριμες, μπορεί

να είναι το τέλος. Μακάρι να σταματήσει εδώ.

 

 

 

tot ce ştiu eu doare şi dădea fericită din

cleşti mama-homar dintr-un desen animat când am trecut

prin faţa locului de joacă am simţit în mine un grup de

cercetaşi veseli urcând în şir indian la vederea piscinei cu bile colorate îmi

amintesc era ziua cuiva şosetele micuţe mirosul lor dulce acrişor

toast-ul capetelor care se ciocnesc şi brusc

băiatul care a urinat pe el când mi s-a ridicat rochia

mă uit la buclele perfecte ale fetiţelor nişte tuburi de drenaj care 

       într-o zi vor

gâdila coapsele bărbaţilor ele se uită la sânii mei cu privirea stereo a unui 

şarpe coral aş vrea să le mângâi să le vorbesc despre vremurile grele când 

va trebui să renunţăm la îngheţata preferată la capriciile 

glandei lacrimale

 

deocamdată e bine chiar acum cineva inventează o mână 

cibernetică în stare să masturbeze 2,8% din populaţia unui oraş mediu 

altcineva a pus la punct dinţii hibrid combinând celule din gingia umană cu 

celule stem din dinţii unui şoarece iar asta 

ne va scăpa de proteze

 

în momentele de cumpănă cel mai indicat e să-ţi 

masezi mâinile până nu le mai simţi bobiţele de rodie 

de pe spate fac mai întâi o crustă apoi cad 

şi cam astea sunt toate veştile bune

 

 

Ό,τι γνωρίζω εγώ, πονάει και ευτυχισμένη κουνούσε

τις δαγκάνες της η μάνα-αστακός από ένα καρτούν όταν πέρασα

μπροστά από την παιδική χαρά ένιωσα  μέσα μου μια ομάδα από

χαρούμενους προσκόπουςι να σκαρφαλώνουν εφ' ενός ζυγού στη θέα της πισίνας με  χρωματιστές μπάλες  

θυμάμαι ήταν τα γενέθλια κάποιου, μικρές καλτσούλες, η γλυκόξινη μυρωδιά τους 

η πρόποση των κεφαλιών που τσουγκρίζονται και ξαφνικά

το αγόρι που κατούρησε πάνω του όταν σηκώθηκε το φουστάνι μου

 

κοιτάζω τις τέλειες μπούκλες των μικρών κοριτσιών κάποιους σωλήνες αποχέτευσης που

        μια μέρα θα 

γαργαλίσουν τα μπούτια των ανδρών εκείνες κοιτάζουν το στήθος μου με το στερεοφωνικό βλέμμα ενός

κοραλιοφίδου θα ήθελα να τις χαϊδεύω να τους μιλήσω για τις δύσκολες στιγμές όταν

θα πρέπει να εγκαταλείψουμε το αγαπημένο μας παγωτό για τις ιδιοτροπίες

του δακρυϊκού αδένα

 

προς το παρόν είναι καλά αυτή τη στιγμή κιόλας κάποιος εφευρίσκει ένα κυβερνητικό 

χέρι ικανό με αυτό να αυνανίζεται το 2,8% του πληθυσμού μιας μέσης πόλης 

κάποιος άλλος ανέπτυξε υβριδικά δόντια συνδυάζοντας κύτταρα από ανθρώπινα ούλα με 

βλαστοκύτταρα από δόντια ποντικιού και αυτό

θα μας απαλλάξει  από τις οδοντοστοιχίες

 

στις στιγμές δυσκολίας είναι καλύτερα να

κάνεις μασάζ στα χέρια σου μέχρι να μην αισθάνεσαι πια τους σπόρους ροδιού

στο πίσω μέρος τους σχηματίζουν πρώτα κρούστα και ύστερα πέφτουν

και αυτά είναι όλα τα καλά νέα

 

 

Nu e depresie, e doar tristeţe, impactul locului gol din pat 

unde dragostea apare şi dispare ca o eczemă, un punct 

roşu pe radarul unor marinari daltonişti. Nu e depresie, ci 

mai degrabă o dezamăgire plină de duioşie când ştii că nimic 

nu deosebeşte gura întredeschisă de plăcere de după 

orgasm de cea a unei fetiţe cu polipi în timpul somnului.

Mâna mea care mângâie de patru ani acelaşi bărbat şi 

mâna unui jucător de tenis sunt la fel: urâţite, umflate, dar sigure. 

Obediente. Cândva ştiam să spun cuvinte salvatoare, să asamblez 

după instrucţiuni androizi veseli, să croşetez plase de siguranţă pentru   

        acrobaţi,

spitale de nebuni şi multinaţionale. Prezenţa mea era dorită, simţită, 

treceam prin faţa senzorilor, iar ei mă recunoşteau, dându-mi apă, săpun 

         şi lumină.

Acum nu-mi mai cere nimeni nimic. Răspund doar la mailuri şi comenzi 

         simple

vă rugăm să ridicaţi cardul vă rugăm ridicaţi banii vă rugăm să ridicaţi 

        chitanţa.

Dar nu e depresie, nici măcar un pic, nici măcar din greşeală, deşi am 

o inimă de camembert şi, înfipt în ea, steguleţul unei capitale habsburgice 

în care nu mai vreau să mă întorc niciodată. E doar tristeţe, 

doar un simplu fenomen demografic ce va dispărea odată cu noi.

         Pâcla aceea

groasă pe care copiii o pictează în jurul munţilor la ora de desen şi 

fără de care peisajul ar fi incomplet. Aşa că fii liniştit, nu te întreba ce 

limbă vorbesc oamenii în visele maimuţelor, mai aprinde-ţi o ţigară, 

vino acasă la orice oră. Sunt aici şi te aştept, fiindcă nu e  

depresie, e doar tristeţe.

 

 

 

Δεν είναι κατάθλιψη, είναι μόνο θλίψη, ο αντίκτυπος της άδειας θέσης στο κρεβάτι

όπου ο έρωτας εμφανίζεται και εξαφανίζεται σαν έκζεμα, ένα κόκκινο 

σημείο στο ραντάρ κάποιων δαλτονικών ναυτικών. Δεν είναι κατάθλιψη, αλλά

μάλλον μια απογοήτευση γεμάτη τρυφερότητα όταν ξέρεις ότι τίποτα

δεν ξεχωρίζει το στόμα μισάνοιχτο ύστερα από την ηδονή

του οργασμού από εκείνο ενός μικρού κοριτσιού με πολύποδες ενώ κοιμάται.

Το χέρι μου που χαϊδεύει τον ίδιο άντρα εδώ και τέσσερα χρόνια και

το χέρι ενός τενίστα είναι ίδια: άσχημα, πρησμένα, αλλά αξιόπιστα.

Υπάκουα. Ήξερα κάποτε να λέω σωτήριες λέξεις, να συναρμολογώ

ακολουθώντας τις οδηγίες χαρούμενα ανδροειδή, να πλέκω δίχτυα ασφαλείας για

         ακροβάτες,

τρελοκομεία και πολυεθνικές. Η παρουσία μου ήταν επιθυμητή, αισθητή,

περνούσα μπροστά από τους αισθητήρες, και με αναγνώριζαν δίνοντάς μου νερό, σαπούνι και φως.

Τώρα κανείς δεν μου ζητάει πια τίποτα. Απαντώ μόνο σε email και σε απλές 

         παραγγελίες

παρακαλώ σηκώστε την κάρτα παρακαλώ πάρτε τα χρήματα παρακαλώ πάρτε 

         την απόδειξη

Αλλά δεν είναι κατάθλιψη, ούτε καν λίγο, ούτε καν κατά λάθος, αν και έχω

μια καρδιά από camembert και, καρφωμένη σε αυτήν, η σημαιούλα μιας πρωτεύουσας των Αψβούργων

όπου δεν θέλω να επιστρέψω ποτέ. Είναι μόνο θλίψη

μόνο ένα απλό δημογραφικό φαινόμενο που θα εξαφανιστεί μαζί μας.

          Εκείνη η χοντρή ομίχλη που ζωγραφίζουν τα παιδιά γύρω από τα βουνά στο μάθημα ζωγραφικής και  χωρίς την οποία το τοπίο θα ήταν ημιτελές. Οπότε μείνε ήσυχος, μην αναρωτιέσαι τι γλώσσα μιλούν οι άνθρωποι στα όνειρα των πιθήκων, άναψε και άλλο τσιγάρο, έλα σπίτι όποια ώρα. Είμαι εδώ και σε περιμένω, γιατί δεν είναι

κατάθλιψη, είναι μόνο θλίψη.

 

 

 

ştiu că ţie nu-ţi lasă nimeni bileţele pe frigider mai ales când drumul 

până la el e tot mai lung apucă-te de cozile împletite care îmi cresc 

direct prin ghips şi vino. apa bâhlită a fost îmbuteliată 

în ţestele câtorva prieteni neapărat să scrii şi tu poeme în felul ăsta 

vom face o flegmă colectivă numai bună să coboare peste 

casa poporului

 

ce tot stai cu săbiuţa frântă mai bine adu-o să

ţi-o lipesc cu gumă de mestecat nu e nimic dincolo de zidul în care

îţi izbeşti mânuţele nicio diferenţă între om

şi un gândac terorizat de lumină

 

ziua asta îşi stoarce cârpele peste resturile minţii ia o brichetă şi 

dă foc buruienilor care-au năpădit 

armura de nichel

 

şarpele e o jucărie cu venin ieftin dar îţi desenez 

o cămaşă de forţă. femeia pe care o vrei tu 

se sufocă înăuntru 

dispare

 

 

 

Ξέρω ότι εσένα κανείς δεν σου αφήνει σημειώματα πάνω στο ψυγείο, ειδικά όταν ο δρόμος μέχρι εκεί 
όλο μακραίνει πιάσε τις πλεξούδες μου που μεγαλώνουν 

κατευθείαν μέσα από το γύψο και έλα. το κλούβιο νερό ήταν εμφιαλωμένο

στα κρανία λίγων φίλων πρέπει να γράφεις και συ ποιήματα με αυτόν τον τρόπο

θα φτιάξουμε ένα συλλογικό φλέγμα ό,τι χρειάζεται να κατέβει πάνω από

το σπίτι του λαού

 

γιατί κάθεσαι με το σπασμένο μικρό σπαθί σου, φέρε μου το καλύτερα

να σου το κολλήσω με τσίχλα δεν υπάρχει τίποτα πέρα από τον τοίχο όπου

χτυπάς τα χεράκια σου καμία διαφορά μεταξύ ανθρώπου

και ενός σκαθαριού τρομοκρατημένου από το φως

 

αυτή η μέρα σφίγγει τα κουρέλια της πάνω στα υπολείμματα του μυαλού, πάρε έναν αναπτήρα και

βάλε φωτιά στα αγριόχορτα που έχουν εισβάλει

στην πανοπλία από νικέλιο

 

το φίδι είναι ένα παιχνίδι με φτηνό δηλητήριο, αλλά σου ζωγραφίζω

ένα ζουρλομανδύα. η γυναίκα που θέλεις εσύ

πνίγεται μέσα

εξαφανίζεται

 

 

 

o furculiţă scăpată pe gresie urme de toc în 

dâra de sos petrecerea se terminase în dreptul hublourilor de la 

bucătărie apărea din când în când o căpăţână de bărbat înfăşurată în 

sârmă ghimpată mâna

ridicată în aer ca şi cum aş fi smuls burka              pelicula 

de alcool din salivă aburul dulceag de parcă cineva 

tocmai ar fi făcut dragoste acolo

nu pot tu ar trebui să înţelegi eu încă o iubesc nu puteam să văd 

decât cauciucul deformat de căldură  gura contorsionată 

la o masă vecină mâna lui cobora între coapsele ei câteva musculiţe 

se jucau în casca de motociclist şi nimic

nu putea întrerupe asta nici mănuşile nici plânsul de muţunache

încurajat de lumina trandafirie & refrenul de la still loving you

orice ai fi făcut spuma continua să se usuce în pahar chelnerii strângeau

mesele spălau pe jos pregăteau sala de bal în care noaptea vin să danseze

oameni în scaune cu rotile iar eu scrumam într-o

chiflă cu susan erotică şi nepăsătoare

cu gândul la o dimineaţă de aprilie imună la suferinţă din

braţele tale aş fi putut pune pe fugă o armată de terorişti

spre noi se apropia un copil şi pentru câteva secunde faţa lui gălbejită

o compresă cu iod a strălucit mai presus de

toate dramele nocturne mai presus de umbreluţe

de braţele lor metalice care

nu se apără de nimic

nu te apără de nimic

 

 

 

ένα πιρούνι πεσμένο στα πλακίδια σημάδια από τακούνι

το υπόλοιπο από σάλτσα, το πάρτι είχε τελειώσει μπροστά στα φινιστρίνια της

κουζίνας εμφανιζόταν που και που ένα αντρικό κεφάλι τυλιγμένο μέσα

σε συρματόπλεγμα το χέρι

υψωμένο στον αέρα σαν να του είχα αρπάξει την μπούρκα          η μεμβράνη

του αλκοόλ από το σάλιο ο γλυκός ατμός σαν κάποιος

μόλις έκανε έρωτα εκεί

δεν μπορώ εσύ θα πρέπει να καταλάβεις ότι την αγαπώ ακόμα, δεν μπορούσα να δω

παρά το παραμορφωμένο καουτσούκ από θέρμη  το στρεβλωμένο στόμα

σε ένα διπλανό τραπέζι το χέρι του κατέβαινε ανάμεσα στους μηρούς της μερικά μυγάκια

έπαιζαν στον κράνο μοτοσικλετιστή και τίποτα

δεν μπορούσε να διακόπτει αυτό ούτε τα γάντια ούτε ο λυγμός  του μουτσουνάκια

που ενθαρρύνεται από το ροδαλό φως & το ρεφρέν από το still loving you

ό,τι και να έκανες ο αφρός συνέχιζε να στεγνώνει στο ποτήρι οι σερβιτόροι μάζευαν

τα τραπέζια έπλεναν το πάτωμα προετοιμάζοντας την αίθουσα χορού όπου το βράδυ έρχονται να χορέψουν 

άνθρωποι σε αναπηρικά καροτσάκια και εγώ άφηνα τη στάχτη σε ένα

ερωτικό και ανέμελο σουσαμένιο ψωμάκι

σκεπτόμενη ένα πρωινό του Απριλίου με ανοσία στον πόνο μέσα 

στην αγκαλιά σου θα μπορούσα να είχα βάλει σε φυγή έναν στρατό τρομοκρατών

ένα παιδί μας πλησίαζε και για λίγα δευτερόλεπτα το κιτρινωπό πρόσωπό του 

μια κομπρέσα ιωδίου έλαμψε πάνω από 

όλα τα νυχτερινά δράματα πάνω από τις μικρές ομπρέλες

από τους μεταλλικούς βραχίονες τους που

δεν προστατεύονται από τίποτα

 δεν σε προστατεύουν από τίποτα