Η Carmen Emanuela Popa γεννήθηκε με ένα έντονο συναίσθημα της μεταφοράς της έννοιας των λέξεων το οποίο εκφράζει με έναν πλούτο κατάλληλο για κάθε υφολογικό μέσον της αρχής αυτής της νέας χιλιετίας.

Η ποίησή της αγαπάει όπως «αγαπούσαν πριν από έναν αιώνα» αλλά έχει την φρεσκάδα μιας συναρπαστικής πραγματικότητας την οποία η ποιήτρια ντύνει με ένα ανεπαίσθητο πρόπλασμα δεσμεύοντάς την με τον τρόπο αυτό, όπως σε μια μαγεία ποιητικής φράσης. Από αυτήν την «ακρίβεια» με την οποία τεμαχίζεται το συναίσθημα γεννιούνται υπέροχα αγάλματα μοναξιάς. Η ευπάθεια γίνεται δεκτή και τα παγερά κάστρα των αντιλήψεων λιώνουν με ένα απλό άγγιγμα. Ο αισθησιασμός, το επιδερμικό, δεν μπορούν να θεραπεύσουν παλιές και νέες πληγές και η ποιήτρια αισθάνεται τον κίνδυνο να μιλήσει στην έρημο.

Ανάμεσα σ’ αυτούς τους στίχους-εξομολογήσεις εμφανίζεται μία θρησκευτική φλέβα όμοια με σιωπηλά, εξαγνιστικά υπόγεια ύδατα, τα οποία φαίνονται να επιθυμούν να «σβήσουν» τα αποκαΐδια του αισθησιασμού - ένδειξη ότι η συγγραφέας αποδέχεται την μοίρα της όχι ως τιμωρία, αλλά ως επώδυνο δώρο.

Η ποιήτρια Carmen Emanuela Popa κατέχει την αυθεντικότητα ενός ανεξάρτητου μπροστά συγκυριών λόγου, μαρτυρία μιας στάσης που την καθιστά ως μια μεμονωμένη προσωπικότητα στην σύγχρονη Ρουμανική ποίηση.

Traian T Coşovei

 

 

 

Χρώμα, φως, εικόνες με πρόσβαση στην ιερότητα, η συντριπτική αίσθηση της αγάπης και της τέλειας συμπόνιας, η διάταξη των σκέψεων σύμφωνα με την υπόδειξη των συναισθημάτων, το αποτύπωμα σε ένα καμβά μιας πιθανής εμφάνισης του απόλυτου, αυτά είναι τα πράγματα που θα μπορούσε να προσφέρει  η υπέρτατη ταυτότητα της τέχνης.

Αν συναντηθείς στους δρόμους με την Αφροδίτη ή τον Δαβίδ, ίσως με τον ίδιο τον Μιχαήλ Άγγελο, με τους «πότες αψέντι», στην «εικόνα μιας ανατολής ηλίου», θα δεις πώς «η ανθρώπινη ύπαρξη» δεν μπορεί να είναι η ίδια πια, ότι η ιδιότητα του αγνοουμένου περαστικού αποκτά μια εικόνα του déjà vu όπου μπορείς να βρεις ένα δάκρυ πίσω από τις ίριδες, μια παθητική μορφή πένθους πάνω στο στήθος, ή να εμφανίζονται φτερά στην ωμοπλάτη.

Ναι, αυτός ο περαστικός κρύβει στην μη επώνυμη τσάντα του τους κόσμους όπου ονειρεύεται πώς μπορούν να επιζήσουν οι προσωπικές του αρετές. Ναι, ο περαστικός φοράει τη θεία ενοχή του «coup de foudre», μιας εικαστικής της προσωπικής του εξέλιξης σε έναν στρατιώτη που γυρίζει πίσω στη εστία του χωρίς να είχε σκοτώσει το χωριό μέσα του. Εκείνος μας εμπνέει και ταυτόχρονα μας απογοητεύει, γιατί, τις περισσότερες φορές, τον βλέπουμε να περπατάει πλάι στον ίδιο τον εαυτό του, στις πράξεις του και στα ίδια τα δικά του συναισθήματα.
Και, δεν ξέρω γιατί, όταν τον βλέπω έτσι, μου αρέσει ακόμα περισσότερο, ίσως γιατί η αγάπη είναι δύναμη, δύναμη με την οποία μπορείς να μεταμορφώνεις τους ανθρώπους στον ίδιο τον εαυτό τους.

Αυτοί είναι το απτό μέρος μέσα στην Θεία οντότητα. Άραγε θα μπορούσαμε να διαιωνίζουμε αυτή την εικόνα με τέτοιο τρόπο ώστε να επιτύχουμε την αρχική μορφή της ύπαρξης;
                                                               Carmen Emanuela Popa

 

 

 

 

 

Όταν ξεριζώθηκαν από το κρέας τα φτερά σου
χίλιες φορές
το αίμα που ξόδεψες
σ’ ερείπωσε
και πάλι χίλιες φορές
το πνεύμα σου ταυτίστηκε
με τα σπλάχνα ενός χοίρου
η φλογέρα από την οποία ξεπηδούσαν επικά τραγούδια
χώθηκε σε μια κατσαρόλα
για να στηρίξει
αναρριχητικά φυτά πολυκατοικίας 
τακτοποίησα τα ξεριζωμένα φτερά μου
σε μια σακούλα
για να τα έχω όταν
ούτε ο Θεός
δεν θα μεριμνήσει
να μου δώσει μια σπρωξιά. 

 

Μετράω στιγμές
που το στόμα τους ωρύεται σαν μια καρδιά και θερίζω ίχνη
στους ώμους των λίθων χωρίς να έχω την απαίτηση
να κερδίζω κάτι από αυτό κατέχω ένα βιβάρι
με αναμνήσεις προστατευμένο από τον νόμο του κράτους μου
όπου αν μπει κάποιος δεν επιτρέπεται να τις αγγίξει
με καμιά άποψη.

 

 

Δεν θα μπορούσαμε να βηματίζουμε
μες στο βασίλειο της καρδιάς μας
δίχως να έχουμε τα πόδια δεμένα με άνθη
και δίχως να ξέρουμε πόσο ψιλά θα είναι η κορφή
που φέρει το όνομα μας
πείτε το όνομα σας
χωρίς έστω και μια φορά να είχαμε ναυαγήσει
στο είναι ενός πτηνού.

 

 

Που έχει άρωμα θαύματος
από τις σημειώσεις του Θεού προέρχεται
τα περιστέρια με προσωπικές τους απογοητεύσεις
και κεφαλές Μόνας Λίζας να τυλίξει
το σπάραγμα του Μούνκ
με όλα χωμένα στην άβυσσο της καρδιάς μου 
τον λόγο ημών τον επιούσιον
δος ημίν σήμερον
και ρύσαι ημάς από τα εγκόσμια
αμήν.  

 

Ce are iz de minune
din ciornele lui Dumnezeu vine
porumbii cu propriile lor deziluzii
şi capete de monalisă înconjurând
strigătul lui munch
cu toate înfipte în hăul inimii mele
cuvântul cel de toate zilele
da-ni-l nouă astăzi
şi ne izbăveşte de prealumesc
amin.

 

 

 

Αν ήμουν σαν τον σκληρό άνεμο να μετρήσω
τις χιονονιφάδες που ξενυχτούσαν στη σκιά σου
και παράταιρο κόκορα να οσφραίνομαι ψοφίμι σύννεφου
 θα σου έστελνα με ευμενείς χορούς 
το νεογέννητο των ψυχών μας αν ήμουν ακόμη λεύκη,
σύννεφο
με το δάκρυ σου ταξιδευτής σαν κύμα
λείο, τόσο γαλανή να καλύψω την μέρα
που εσύ χειροτονήθηκες στον ορίζοντα.