VLAD IONUŢ SIBECHI

 

 

Επιμέλεια και Μετάφραση: Άντζελα Μπράτσου

 

 

 

 

VLAD IONUŢ SIBECHI s-a născut pe 20.11.1986 in municipiul Fălticeni, judeţul Suceava. A absolvit Facultatea de Litere şi Ştiinţe ale Comunicării şi Masteratul Literatura română în context european, din cadrul Universităţii Ştefan cel Mare, Suceava. În prezent este profesor de limba şi literatura română. A publicat poezie şi articole de critică literară în revistele Convorbiri Literare, Zona Literară, Dacia Literară, Vatra, Bucovina Literară, Ramuri, Fereastra, Plumb etc., dar şi în diverse antologii. A obţinut numeroase premii şi distincţii la concursurile naţionale pentru poeţi nedebutaţi. A debutat cu volumul de poezie Meditaţiile bătrânului despre libertate (Editura Tracus Arte, 2019), pentru care a primit Premiul I în cadrul Festivalului Naţional de poezie „Porni Luceafărul...”, Premiul pentru debut oferit de Revista Convorbiri Literare, Premiul Traian Olteanu pentru Cartea de Debut, oferit de Uniunea Scriitorilor din România Filiala laşi, Premiul pentru Debut din partea S.S.B., Premiul pentru Debut în Volum, oferit de Fundaţia Culturală a Bucovinei şi a fost nominalizat la Premiul „Mihai Eminescu " - secţiunea Opus Primum -, Premiile Uniunii Scriitorilor din România şi Gala Tinerilor Scriitori. Este membru în Cenaclul Transfrontalier Cernăuţi-Suceava Maşina cu Poeţi, Clubul de Iniţiativa Literara, Casa de Poezie L.ink. (moderator), Cenaclul de Literatura Arta Tânără Zidul de Hârtie (membru fondator).
 
Ο VLAD IONUT SIBECHI γεννήθηκε στις 20.11.1986 στην πόλη Fălticeni της κομητείας Suceava. Αποφοίτησε από τη Σχολή Γραμμάτων και Επιστημών της Επικοινωνίας και μεταπτυχιακό στη Ρουμανική Λογοτεχνία σε ευρωπαϊκό πλαίσιο, στο Πανεπιστήμιο Ştefan cel Mare, Suceava. Σήμερα είναι καθηγητής ρουμανικής γλώσσας και λογοτεχνίας. Δημοσίευσε ποίηση και άρθρα λογοτεχνικής κριτικής στα περιοδικά Convorbiri Literare, Zona Literară, Dacia Literară, Vatra, Bucovina Literară, Ramuri, Fereastra, Plumb κ.λπ., αλλά και σε διάφορες ανθολογίες. Κέρδισε πολλά βραβεία και διακρίσεις σε εθνικούς διαγωνισμούς για μη πρωτοεμφανιζόμενους ποιητές. Έκανε το ντεμπούτο του με τον ποιητικό τόμο Meditaţiile bătrânului despre libertate/ Διαλογισμοί του γέρου για την ελευθερία (Εκδοτικός Οίκος Tracus Arte, 2019), για τον οποίο έλαβε το Πρώτο Βραβείο στο Εθνικό Φεστιβάλ Ποίησης «Porni Luceafărul…/Ξεκίνησε ο Υπερίων...», το Βραβείο Ντεμπούτου που προσέφερε το Περιοδικό Convorbiri Literare, το Βραβείο Traian Olteanu για το Πρωτοεμφανιζόμενου Βιβλίο, που προσφέρεται από την Ένωση Συγγραφέων της Ρουμανίας Τμήμα Ιασίου, το Βραβείο για το Ντεμπούτο από την Εταιρεία Λογοτεχνών Μπουκοβίνας, το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου σε Τόμο, που προσφέρεται από το Πολιτιστικό Ίδρυμα της Μπουκοβίνας και προτάθηκε για το «Βραβείο Mihai Eminescu» - τμήμα Opus Primum -, Τα Βραβεία της Ένωσης Ρουμάνων Συγγραφέων και το Γκαλά Νέων Συγγραφέων. Είναι μέλος της Διασυνοριακής Λογοτεχνικής Λέσχης Cernăuţi-Suceava Η άμαξα με ποιητές, της Λέσχης της Λογοτεχνικής Πρωτοβουλίας, της λέσχης Το Σπίτι για την Ποίηση L.ink. (συντονιστής ), της Λέσχης Νέα Λογοτεχνία Χάρτινος Τοίχος (ιδρυτικό μέλος).

 

nimeni nu a mai fost la fel

 

la început au fost niște cărări înguste
ca un labirint al inocenței noastre
apoi alte imagini ne-au confiscat
și nimeni n-a mai fost la fel

o desprindere lină, imperceptibilă
pe care unii, mințindu-se,
ar numi-o maturizare și ar completa-o
cu biografisme sterile
nepricepând că în absența
revelației
totul e o simplă scrijelire
în coaja prezentului

la început au fost niște cărări înguste
pe care trecea bunicul cu vitele dimineața
și seara
într-o religie a rutinei
și fiecare urmă a pașilor lui
se amesteca
în cenușa acelor zile

apoi nimeni nu a mai fost la fel
bunicul e azi doar o închipuire
izbind în indiferența noastră -
cei instruiți să privească
doar înainte
aprobând la unison eficiența
liniei drepte „cu ceva din boala
lumii de afară” care mușcă
și soarbe din noi
imagini, cuvinte, viață

 
κανείς δεν ήταν πια o ίδιος

 

στην αρχή υπήρχαν κάποια στενά μονοπάτια
σαν λαβύρινθος της δικής μας αθωότητας 
ύστερα μας κυριάρχησαν άλλες εικόνες 
και κανείς δεν ήταν πια ο ίδιος

μια ομαλή, ανεπαίσθητη αποκόλληση
που κάποιοι, απατηλά, 
θα την ονόμαζαν ωρίμανση και θα την συμπλήρωναν
με στείρα βιογραφικά
μη συνειδητοποιώντας ότι ερήμην
της αποκάλυψης
όλα είναι ένα απλό σκαρίφημα
στο κέλυφος του παρόντος

στην αρχή υπήρχαν κάποια στενά μονοπάτια
όπου περνούσε ο παππούς μου με τα ζώα, πρωί
και βράδυ
σε μια λατρεία της ρουτίνας 
και κάθε ίχνος των βημάτων του
αναμιγνυόταν 
στις στάχτες εκείνων των ημερών

ύστερα κανείς δεν ήταν πια ο ίδιος
ο παππούς σήμερα είναι απλώς μια φαντασία   
που κοπανά την αδιαφορία μας 
των εκπαιδευμένων να κοιτούν
μόνο μπροστά τους
εγκρίνοντας ομόφωνα την αποτελεσματικότητα
της ευθείας γραμμής «με κάτι από την αρρώστια
του έξω κόσμου» που δαγκώνει
και μας ρουφά
εικόνες, λέξεις, ζωή

 
Oameni care mor

 

Am văzut oameni care mor la marginea patului
lovind disperat cu pumnii coșul pieptului
ca și cum ar vrea să înlocuiască
lumea de-afară cu lumile dinăutru –
luminoase, fără coridoare întunecate și camere
în care vara e prea cald și iarna prea frig.

Le-am spus că și eu am suferit,
că înțeleg cumva, că pot, la o adică,
să ajut. Îmi pot trece în agendă și acest
proiect. Plătesc eu totul. Materiale, specialiști
în subînțelesuri...
Pot dărâma, decupa, lipi, completa,
reconstrui, amâna.
Spuneți-mi doar la ce oră să vin!

***

Din pereții mei la ore fixe iese câinele enot,
îmi vorbește despre punctele cardinale
și tragedia polonezilor.

Știi, și eu sunt de prin părțile acelea, doar că nopțile
migrez înspre lumini mai blânde. Plâng rar,
memoria mea are regizori consecvenți.

Mă arunc spre ziua de mâine cu inconștiență
vrând să mor câte puțin, nu pe de-a-ntregul.

 
Άνθρωποι που πεθαίνουν

 

Έχω δει ανθρώπους να πεθαίνουν στην άκρη του κρεβατιού
και να γρονθοκοπηθούν απελπισμένα στο στήθος 
σαν να ήθελαν να αντικαθιστούν
τον έξω κόσμο με τους μέσα κόσμους 
τους φωτεινούς, χωρίς σκοτεινούς διαδρόμους και δωμάτια
όπου το καλοκαίρι κάνει πολύ ζέστη και το χειμώνα πολύ κρύο.

Τους είπα ότι υπέφερα κι εγώ,
ότι κατά κάποιο τρόπο καταλαβαίνω, ότι μπορώ, εν τέλει,
να βοηθήσω. Μπορώ να βάλω στο ημερολόγιό μου και αυτό
το έργο. Πληρώνω εγώ τα πάντα. Υλικά, ειδικοί
στα υπονοούμενα...
Μπορώ να γκρεμίσω, ψαλιδίσω, επικολλήσω, συμπληρώνω,
ανακατασκευάζω, αναβάλλω.
Πείτε μου μόνο τι ώρα να έρθω!

***
Από τους τοίχους μου, σε καθορισμένους χρόνους, βγαίνει ο σκύλος ρακούν,
μου μιλάει για τα σημεία του ορίζοντα
και για την τραγωδία των Πολωνών.

Ξέρεις, κι εγώ είμαι απ’ εκείνα τα μέρη, μόνο που τις νύχτες
μεταναστεύω προς πιο απαλά φώτα. Σπάνια κλαίω
η μνήμη μου έχει συνεπείς σκηνοθέτες.

Πετάγομαι προς την αυριανή μέρα με έλλειψη επίγνωσης
θέλοντας να πεθάνω λίγο, όχι ολότελα.

 

Autoportret

 

E nevoie de mult curaj ca să renunți.
Pot anticipa cu ușurință recuzita
acestui spectacol previzibil:
gesturi de nelămurire, cascade interogative,
oftatul mai degrabă de complezență,
promisiunile unora, optimismul altora.

Instinctele lui Joseph  Koljaiczek, țipătul lui Oskar ar fi fost
salvatoare. Focul purificator, vibrația distructivă
ca formă de dezacord cu lumea.

Nu sunt pregătit pentru luptele astea de gherilă.
Mă adaptez greu, sunt corpul străin
pe care îl respinge organismul.

Conformismul mi-ar face bine, dar suprafața lui e alunecoasă.
Sfârșesc prea repede conversațiile de teama unor întrebări
iar acest autoportret trebuie ars cât mai repede.

 
Αυτοπροσωπογραφία 

 

Χρειάζεται πολύ θάρρος για να παραιτηθείς. 
Μπορώ να προβλέψω εύκολα τα σκηνικά 
αυτής της αναμενόμενης παράστασης:
χειρονομίες σύγχυσης, ανακριτικοί καταρράκτες,
ο αναστεναγμός μάλλον για ευκολία,
οι υποσχέσεις κάποιων, η αισιοδοξία άλλων.

Τα ένστικτα του Joseph Kolaizcek, η κραυγή του Όσκαρ θα ήταν
σωτήρες. Καθαρτική φωτιά, καταστροφική δόνηση
ως μια μορφή διαφωνίας με τον κόσμο.

Δεν είμαι έτοιμος γι’ αυτόν τον ανταρτοπόλεμο.
Προσαρμόζομαι δύσκολα, είμαι το ξένο σώμα
που ο οργανισμός απορρίπτει.

Ο κομφορμισμός θα μου έκανε καλό, αλλά η επιφάνειά του είναι ολισθηρή.
Τερματίζω  βιαστικά τις συζητήσεις φοβούμενος ερωτήσεις
και αυτή η αυτοπροσωπογραφία πρέπει να καεί το συντομότερο δυνατό.

 
dimineața se scurge

 

în trupurile de metal de la periferie
aici nu spune nimeni o vorbă bună
deși căutăm cu disperare mâna unui prieten
mușcătura unui maidanez
niște dovezi că încă mai trăim
că anonimatul în salopetă albastră
nu ne-a devorat încă

ni se refuză cele mai simple gesturi
începutul unei rugăciuni
înțepenește pe buzele uscate
și destinatarul ei ne privește neputincios
împotmolit în noroiul câmpurilor kaşube
 
το πρωί αδειάζει

 

στα μεταλλικά σώματα της περιφέρειας
εδώ κανείς δεν λέει μια καλή κουβέντα 
αν και αναζητούμε απεγνωσμένα το χέρι ενός φίλου
το δάγκωμα ενός αδέσποτου
κάποιες αποδείξεις ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί
 ότι εκείνη η ανωνυμία με μπλε φόρμες
δεν μας έχει καταβροχθίσει ακόμα

μας αρνούνται τις πιο απλές χειρονομίες
η αρχή μιας προσευχής
παγώνει στα ξηρά χείλη
και ο παραλήπτης της μας κοιτάζει αβοήθητος
κολλημένος στη λάσπη των Κασουβικών χωραφιών

 
vei vedea că toate se leagă

 

aruncă o privire înăuntru și spune-mi
dacă morții ar fi sfetnici mai buni decât viii

vei spune că sunt o ființă incompletă
alungită pe masa de lemn din bucătărie
fără vreo influență asupra marilor gânditori.

uite, membrii grupului aprobă din cap
ușor, ușor ne vom câștiga locul în comunitate
și vei vedea că toate se leagă
fără manifestări de brutalitate,
fără nebunia unei urechi obosite
intrigate de brusca liniște din atelier

 
θα δεις ότι όλα είναι συνδεδεμένα

 

ρίξε μια ματιά μέσα και πες μου
αν οι νεκροί θα ήταν καλύτεροι σύμβουλοι από τους ζωντανούς

θα πεις ότι είμαι ένα ημιτελές ον
να κείτομαι πάνω στο ξύλινο τραπέζι της κουζίνας
χωρίς καμία επιρροή στους μεγάλους στοχαστές.

κοίτα, τα μέλη της ομάδας γνέφουν καταφατικά το κεφάλι 
σιγά, σιγά θα κερδίσουμε τη θέση μας στην κοινότητα
και θα δεις ότι όλα είναι συνδεδεμένα
χωρίς εκδηλώσεις βίας,
χωρίς την τρέλα ενός κουρασμένου αυτιού
να ιντριγκάρει από την ξαφνική σιωπή στο εργαστήριο

 

© Poeticanet