Για έναν ενσυνείδητο συγγραφέα, η καθημερινότητα ενέχει μια -σχεδόν σχιζοφρενική- διαλεκτική.

Ετούτη η διάκριση γίνεται στον βαθμό στον οποίο η ιδιότητα του συγγραφέα (ακριβώς ως ενσυνείδητη ταυτότητα) διαφέρει από οποιαδήποτε άλλη, συνεπώς μπορούμε εφεξής να εξηγηθούμε σε πληθυντικό αριθμό: όσοι ζουν με τις λέξεις έχουν υποστεί μια ψυχολογική διαστροφή και δεν απεκδύονται ποτέ την ιδιότητά τους: όχι μόνο παραμένουν συγγραφείς υπό όλες τις περιστάσεις και αναλαμβάνοντας οποιονδήποτε άλλον κοινωνικό ρόλο, αλλά, πέραν αυτού, «εργάζονται» κάθε στιγμή, ακόμα και όταν δεν γράφουν.

Ιδού λοιπόν η διαστροφή: ο συγγραφέας αποτελεί μια «υποχείρια προσωπικότητα» (captive personality). Είναι καταδικασμένος να δουλεύει διαρκώς προς το συμφέρον της γραφής. Ό,τι υπάρχει γύρω του (σε κάθε εποχή και στιγμή) αποθησαυρίζεται εις όφελος της λογοτεχνίας (αν και το ίδιο δεν καθίσταται ποτέ αυτοτελής λογοτεχνία).

Ετούτη η πραγματικότητα σημαίνει ότι ο συγγραφέας δεν βιώνει ποτέ τον μύθο της καθημερινότητας (εν προκειμένω, τον μύθο που συνεπάγεται το καλοκαίρι), παρά μόνο ως «άλλος».

Ως «συγγραφέας», απλώς μεταφέρει την εμμονή του από τόπο σε τόπο δίχως «διακοπή». Τη μεταπλάθει, την καλλιεργεί, τη φαντασιώνεται, την κρύβει, και εντέλει τη μετατρέπει πάντοτε στο ίδιο υλικό: σε ένα νόημα που παράγεται από λέξεις.

Με άλλα λόγια: οι εποχές προχωρούν ερήμην μας κι εμείς τις ακολουθούμε.