Η ποίηση είναι ένα είδος προσευχής. Κι ας μοιάζει απομακρυσμένη από τους κώδικες και τις αρχές της. Κι ας φαίνεται πως καμιά δεν έχει σχέση με το τυπικό και με τη λειτουργία της. Δεν είναι μόνο ότι πλάθεται από έναν άνθρωπο που έχει στραμμένο το βλέμμα του ψηλά, ούτε – πολύ περισσότερο – επειδή ο άνθρωπος αυτός, με τα λόγια του, προσδοκά έναν καλύτερο κόσμο, ένα καλύτερο αύριο. Είναι κυρίως γιατί ο ποιητής αντικρίζει στο ποίημα το μέσο και τον σκοπό ταυτόχρονα, δύο έννοιες που μόνο εκεί συμπίπτουν και διασταυρώνονται, μόνο εκεί δεν υποτάσσεται η πρώτη στη δεύτερη.

Το ποίημα, όπως και η προσευχή, εξαντλείται εντός των ορίων του, αρχίζει και τελειώνει εκεί που ορίζει το περίγραμμά του. Πέραν τούτου, ουδέν. Ένα κλειστό, οριοθετημένο σύμπαν που μόνο τον απόηχο της θέρμης του μπορεί να στείλει, την ηχώ απ’ τους παλμούς της ψυχής που το γέννησε.

Ο δημιουργός, σαν άλλος προσκυνητής, σαν άλλος ικέτης που αναπέμπει γονυπετής ό, τι έχει στα μύχια του κρυμμένο, με τη γραφίδα του άξονα που ενώνει ουρανό και γη, λυγά τα δάχτυλα σε στάση ικεσίας κι αφήνει στο χαρτί να ξεχυθούν οι λέξεις του δειλά κι ορμητικά, να γίνουν ο ψίθυρος μιας κραυγής, η ελπίδα του ανέλπιστου.

Ευσταθία Δήμου
© Poeticanet