Πού βρίσκετε την ποιητικότητα εκτός ποίησης;
- Αν ποιητικότητα είναι η ρυθμικότητα, τότε τη βρίσκω σε πολλά σημεία της φυσικής και έντεχνης ζωής: στην αρχιτεκτονική των φυτών, στην κίνηση των ζώων, σε όσες τελετουργίες και εθιμοτυπίες έχουν επιζήσει στο απομαγευμένο σήμερα. 
  Αν ποιητικότητα είναι η ελλειπτικότητα, τη βλέπω στις φράσεις που δεν ολοκληρώνονται, από χαρά ή από φόβο ή από άρρητα αισθήματα.
   Αν ποιητικότητα είναι αυτή που δεν τη νοιάζει να είναι χρήσιμη, τής υποκλίνομαι στις αρχαίες, ταφικές τέχνες που φτιάχνονταν για να μην τις δει ποτέ κανείς.
   Αν ποιητικότητα είναι η αρρώστια της εξιδανίκευσης, την βλέπω - και καθόλου δεν την εμπιστεύομαι - στην αναπόφευκτη τάση του εγκεφάλου να στέφει με δάφνες οτιδήποτε μακρινό: το παρελθόν, τα μη πεπραγμένα, τα ανέφικτα.
   Αν ποιητικότητα είναι η αυταρέσκεια του αισθήματος, μπορεί να μου εμφανιστεί σ’ ένα γειτονικό περίπτερο, σ’ ένα δέντρο ή μια γωνία του πάρκου, μόνο και μόνο επειδή η δική μου παιδική ηλικία πέρασε κάποτε από εκεί.

Τότε καταλαβαίνω πως δεν με συγκινεί το πάρκο, το περίπτερο ή το δέντρο αλλά και πάλι ένα κομμάτι του εαυτού μου και της δικής μου ζωής. Και άρα εδώ μπαίνω στον πειρασμό να υποθέσω πως ποιητικότητα είναι η αλήθεια για τα πράγματα, αλλά ο πειρασμός είναι επικίνδυνος και τον παρακάμπτω. Ας πω καλύτερα ότι η ποιητικότητα είναι παραεισαγωγέας και λαθρέμπορος εννοιών. Ένας παράνομος διακινητής που σε κάθε εποχή μπορεί απ’ τα υπόγειά του να διακινεί λαθραία τις απαγορευμένες έννοιες: Ας πούμε αυτές που παλιά λογόκρινε ο ολοκληρωτισμός και σήμερα τις περικόπτει ή τις αποστειρώνει η νέα πολιτική ορθότητα. Έτσι φτάνω στην παρήγορη φαντασίωση των υπόγειων ρευμάτων που αρδεύουν τη ζωή των ανθρώπων. Σύμφωνα μ’ αυτήν την τρελή ιδέα, ποιητικές είναι οι σπάνιες ρωγμές του εδάφους, όπου οι υπόγειοι ποταμοί αναβλύζουν ως ορατές πηγές. Τότε δημιουργείται η μέγιστη ψευδαίσθηση: ότι όλοι εμείς δεν είμαστε μόνο μια πελώρια σύμπτωση κι ότι η αμείλικτη θεά Τύχη ξαποσταίνει κι αυτή πού και πού και κάθεται για μια στιγμή δίπλα στην πηγή να πιει νεράκι.

Λένια Ζαφειροπούλου

Σ.Σ. Μια πρώτη εκδοχή αυτού του κειμένου είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ"