Εκτύπωση του άρθρου

ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

Όταν ανοίγει το μπαούλο
Αυτή είναι σώμα. μάτι, αφτί, στομάχι, δέρμα, χέρια, μήτρα.
Μέσα της χωράνε κι επιτρέπονται όλα μου τα τραύματα και όλη μου η έκσταση.
Δεν μπορώ να την ορίσω μήτε να την ελέγξω.
Πού και πού κρύβεται. πού και πού κραυγάζει. είναι όμως καλό κορίτσι.
Μια φορά κι έναν καιρό με βοήθησε να δραπετεύσω από ’να ίδρυμα. τώρα υπάρχει.
Υπάρχει παντού για να μου λέει κάθε φορά, να μου λέει πώς να μην: «ιδρυματοποιούμαι».   
  
Από την απόγνωση στην επινόηση
Ξεκινάς από ανάγκη. μετά επιδιώκεις την αισθητική. Μέσα στην ποίηση υπάρχει όντως κάτι για να αναφανεί. Ένα πειραγμένο βίωμα, ένας επινοημένος εαυτός που μπορεί να ήμουν, να είμαι ή να γίνω εγώ ή και κάποιος άλλος. Είναι απόλυτα πραγματικός εαυτός, αλλά όσο χωράει μια στιγμή. Eίναι απόλυτα πραγματικοί όλοι οι εαυτοί που καταγράφονται σε μια δεδομένη στιγμή. Ο ρόλος του ποιητή είναι να κρύβει τη θεωρία και να φωτίζει την εμπειρία. Κάτι τόσο φευγαλέο όσο το συγκινησιακό βάρος των ψεμάτων του, Η μόνη αλήθεια των γεγονότων. Στην αρχή οι λέξεις σε χρησιμοποιούν. στην πορεία σε αφήνουν να τις εκμεταλλευτείς. Κάποτε ανήθικα, για κάτι που ονομάζεις ζωή. Το τέλος δεν ξέρω ποιο θα ’ναι. δεν θέλω να ξέρω το τέλος.
 
Η ποίηση μπορεί να είναι μόνο παρούσα (ή δεν υπάρχει).
Ένα χέρι είναι που χαράζει.  

Ημ/νία δημοσίευσης: 25 Μαρτίου 2009