Πρωτοπορία σήμερα   

Ποιητικές πρωτοπορίες σήμερα; Μα ναι, πως αλλιώς θα προχωρούσε η ζωή;  Η πρωτοπορία  από τη φύση της μοναχική, ανοίγει δρόμους, τραβά σε τοπία  ανοιχτά, μόνον που σήμερα γνωρίζουμε  ότι σε λίγο ο τόπος αυτός που σκάβεις με την τονικότητα και την ατονικότητα, θα γεμίσει λόγια,  εικόνες άχτιστες κι αχειροποίητες, ακόμα εικόνες  κατασκευής, κατασκευές άχρηστες, πνιχτές. Η διαφορά με τον παλαιότερο καλλιτέχνη της avantgarde, είναι ότι γνωρίζει κάπως περισσότερα μέρη της όλης σύνθεσης.   Το αίμα μου είναι όπου η ψυχή μου, φεύγοντας η ψυχή από το σώμα φεύγει και το αίμα. Να μια παρατήρηση, τουλάχιστον στην ποίηση, όπου οι συνδετικές στιγμές-στίχοι εισάγονται στην αχρονία ταρακουνώντας το κέντρο του τόνου της κάθε ποιητικής σύνθεσης.
   Πατώ σε σημεία την ωλένη μου που πονά, αιτούμαι ταυτόχρονα για τη μη εγκατάλειψή μου στην οδύνη που προ γενετής περιέχεται εντός μου.  Εγώ, μιλώ για μένα.
   Πρωτοπορία λοιπόν σήμερα, πιστεύω ότι είναι η εισχώρηση βαθύτερα στον αρχέγονο ήχο, τον υπέρηχο και τον υπόηχο. Στο σημείο αυτό εστιάζω προσωπικά τον προβληματισμό μου, την τεχνική μου και  από την τεχνική μου απορρέει η έμπνευση ενός δρόμου απάτητου (ίσως), ίσως αρχέτυπου. Τα αδήριτα σημεία του αρχέγονου και του απάτητου,  ατενίζουν τον πρωτοπόρο καλλιτέχνη-ποιητή, τον προκαλούν και προκαλώντας τον,  μαθαίνει αυτός   καλά, ότι δεν είναι παρά ένας  ελάχιστος τόνος στο όλον μιάς ηχητικής έκστασης. 
   Να πω,  ότι  αν από ένα  βαθύ υπαρξιακό επίπεδο, η μνήμη σταθεί με ευλάβεια στο δράμα και τον τρόμο, κι αν  η ποιητική πρωτοπορία  πρωτοεκτελεί την εξάντληση της ανθρώπινης φωνής και την αναγέννηση του στοχασμού στην πειθαρχία ενός νέου παλμού, ναι,  υπάρχει  σήμερα. Που είναι; Χμ. Μια κινέζικη παροιμία λέει: «Ο μπροστάρης φαίνεται, έχει το μαχαίρι στην πλάτη». 

Ρούλα Αλαβέρα