Εκτύπωση του άρθρου

Ζουλιάν Μπλαιν

 

 

ΡΕΥΣΤΟ_ΠΟΙΗΣΗ   από τον Ζουλιάν Μπλαιν
Γράφει ο Δημοσθένης Αγραφιώτης
Mετάφραση από τα Γαλλικά: Κατερίνα Γούλα

 

I.ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΚΑΤΑΛΗΚΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ

 

1. Από τη στιγμή που ο Ζουλιάν Μπλαιν (Julien Blaine) μού ανακοίνωσε την πρόθεσή του να πραγματοποιήσει τη δράση του στο χώρο της Friche La Belle De Mai[1] (την άνοιξη του 2020), μια σειρά από εικόνες, εκείνες των «έργων – υπογραφών» του Χοκουσάι (1760-1849), καρφώθηκαν στο μυαλό μου. Σύμφωνα με την παράδοση της Άπω Ανατολής, το τελευταίο έργο ενός καλλιτέχνη παρουσιάζεται ως η σύνθεση, η σύνοψη και πάνω απ’ όλα το πενταστάλαγμα των ερευνών του, των αποτυχιών του και των επιτευγμάτων του. Κατά την τελευταία περίοδο της ζωής του που την πέρασε στο Ομπούζε, (1844 -1849), μια πόλη στην περιφέρεια Καμιτακάι του νομού Ναγκάνο, όπου ζούσε φιλοξενούμενος του πλούσιου εμπόρου Κοζάν Τακάι, θαυμαστή και μαθητευόμενού του, ο Χοκουσάι δημιούργησε μια σειρά από καταπληκτικά καλλιτεχνικά έργα. Το εργαστήρι του ζωγράφου δεν βρισκόταν πολύ μακριά από το εστιατόριο, η γκουρμέ κουζίνα του οποίου είχε σαν βάση της τα κάστανα, ούτε κι από το αποστακτήριο σάκε Masuichi-Ichimura, δύο επιχειρήσεις που ανήκαν στον προστάτη του ζωγράφου ο οποίος του εξασφάλιζε έτσι μια εύκολη και άνετη ζωή.

2. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Ομπούζε, ο Χοκουσάι δημιούργησε ένα μυστηριώδες έργο: το αρσενικό κύμα και το γυναικείο κύμα. Αυτή η έσχατη δημιουργία του επιβεβαιώνει την καλλιτεχνική και πολιτισμική αντίληψη που συνδέεται με την παράδοση των «έργων-υπογραφών». Σε ηλικία 89 ετών, ο Χοκουσάι ολοκλήρωσε ένα αριστούργημα στην οροφή του ναού του Γκανσόιν, τον «Φοίνικα», ένα πουλί με οχτώ μάτια, το οποίο δημιουργεί στον επισκέπτη την εντύπωση ότι είναι αδύνατο να ξεφύγει από το πολυπρισματικό του βλέμμα. Είχα την ευκαιρία να θαυμάσω τα έργα του Χοκουσάι, καθισμένος στο πάτωμα του ναού, προσκεκλημένος από τον Σεΐτζι Σιμόντα (Seiji Shimoda), φίλο του Ζουλιάν Μπλαιν και δικό μου, με την ευκαιρία της συμμετοχής μου στο φεστιβάλ NIPAF. (Βλέπε https://www.google.com/search?q=hokusai+obuse ).

3. Η δράση του Ζουλιάν Μπλαιν δεν είναι βέβαια εγγεγραμμένη σε αυτή τη μακρινή παράδοση, δεν παύει ωστόσο να παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον στο βαθμό που γεννά μια σειρά από απορίες και εξαιρετικά εύστοχα ερωτήματα. Αυτή η ανερώτηση, αυτή η προβληματική είναι πολύ πλούσια επειδή απορρέει ακριβώς από το εγχείρημα-σήμα κατατεθέν του που θα σφραγίσει το κλείσιμο της μακράς, ταραχώδους και συναρπαστικής ποιητικής και καλλιτεχνικής πορείας του.

4. Στις αρχές ακόμη της χιλιετίας μας, η πρωτοβουλία του Ζουλιάν Μπλαιν μάς οδηγεί στο ακόλουθο ερώτημα:

– Πώς μπορεί ένας καλλιτέχνης-ποιητής να κλείσει τη δημιουργική πορεία του: Με σιωπή; Με πάταγο; Με χάρη; Με διαμαρτυρία; Με τυπικότητα; Με δόξα; Με συμβατικότητα; Με διακριτικότητα; Με ένα είδος αμαλγάματος όλων αυτών των μορφών που μόλις κατονομάσαμε;

Το παραπάνω ερώτημα γίνεται μάλιστα πιο σύνθετο και περιπλεγμένο αν λάβουμε υπόψη μας την ασταθή και αβέβαιη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η τέχνη στις αρχές του 21ου αιώνα.

5. Το να καταλήξουμε σε μια διάγνωση για την τρέχουσα κατάσταση της τέχνης στον παγκοσμιοποιημένο, άνισο κόσμο μας που διανύει μια φάση μη προβλέψιμων μεταλλάξεων και οδεύει με μεγάλη ταχύτητα προς μια οικολογική καταστροφή θα μπορούσε να θεωρηθεί από μόνο του μια περιπέτεια.

Θα μπορούσαμε να αναπτύξουμε αναλύσεις, θεωρίες ή να περάσουμε σε δράσεις με έντονη δηλωτική σημασία. Ο Ζουλιάν Μπλαιν επέλεξε την αγαπημένη του μέθοδο: τη δράση με την οποία φιλοδοξεί να επιτεθεί στην παθολογία της σύγχρονης τέχνης∙ σε αυτή την παθολογία που οφείλεται στο γεγονός ότι η τέχνη σήμερα δεν είναι ικανή να αντισταθεί στη γενικευμένη δύναμη της χρηματοοικονομικής σφαίρας, στον έλεγχο του συστήματος της πληροφορίας υπό την επήρεια των πανίσχυρων εταιρειών πληροφορικής και τηλεπικοινωνιών, καθώς και στην αδυναμία της τέχνης να διαδραματίσει τον χειραφετητικό ρόλο της και να επιβάλει την αξία της ως πηγή ή πρώτη ύλη μιας γενικευμένης κοινωνικής δημιουργικότητας.

6. Εξαπολύοντας μια επίθεση στον πυρήνα ενός ακόρεστου και κυνικού καπιταλισμού, στην ψευδο-καθολικότητα της ανταλλακτικής αξίας, ο Ζουλιάν Μπλαιν επικαλείται τις διαστάσεις της τέχνης που έχουν απωθηθεί στα κατάβαθά της: γενναιοδωρία, τελετουργία, απλότητα, αρετές της που συναντάμε σ’ άλλες εποχές – για παράδειγμα, στην εποχή της παλαιολιθικής τέχνης με την οποία ο Ζουλιάν Μπλαιν βρίσκεται σε έναν συνεχή και γόνιμο διάλογο. Με άλλα λόγια, η δράση του είναι μια επίκληση και μια υπενθύμιση των πρωτογενών, πρωταρχικών και πρωτότυπων μορφών και στάσεων.

7. Είναι η δράση του Ζουλιάν Μπλαιν μια (άπελπις) προσπάθεια να εισαγάγει μια μορφή θυσίας στον κόσμο μας όπου βασιλεύει μια χρηματοπιστωτική και οικονομική υπερ-ορθολογικότητα; Στις παραδοσιακές κοινωνίες, η θυσία χρησίμευε ως μηχανισμός που έφερνε στην επιφάνεια το νόημα και τη λατρεία κωδικοποιημένη σύμφωνα με τις τελετουργικές νόρμες και με αναφορά σε έναν πνευματικό ή ιερό κόσμο. Θα μπορούσαμε άραγε να φανταστούμε τη «θυσία» να κατέχει μια θέση στους κόλπους των τεχνολογικά προηγμένων κοινωνιών που είναι όμως φτωχές σε συμβολικό κεφάλαιο; Ο ποιητής / καλλιτέχνης Ζουλιάν Μπλαιν ηγείται μιας σταυροφορίας για την εισαγωγή μιας συμβολικής διάστασης στον καλλιτεχνικό τομέα;

8. Ο Ζουλιάν Μπλαιν πραγματοποιεί τη δράση του χωρίς να προβάλλει την αξίωση ότι «σώζει» την εξέλιξη της τέχνης και ότι «επιστρέφει» σε μια εξιδανικευμένη εκδοχή της τέχνης. Δείχνει επομένως την εμπιστοσύνη του στην τέχνη επιμένοντας στη διαδρομή που έχει χαράξει ως ποιητής-εν-δράσει.

9. Η δράση του Ζουλιάν Μπλαιν αυτοπαρουσιάζεται σαν μια «προφητεία» για το πεπρωμένο της τέχνης; Στον σημερινό κόσμο όπου όλες οι προβλέψεις αποδεικνύονται εσφαλμένες ή άστοχες, ο ποιητής έχει τη σοφία να αρκεστεί στη διακήρυξη της δύναμης του παρόντος.

10. Η «υπογραφή» του Ζουλιάν Μπλαιν δεν έχει την πρόθεση να συμπορευθεί με μια παράδοση, ρίχνει το βάρος στην «υπογραφή-άνοιγμα».

11. Όσον αφορά την πορεία προς την «υπογραφή-άνοιγμα», ο Ζουλιάν Μπλαιν, με τη δράση του, μπαίνει σε έναν διάλογο –πάνω στη ζωή και στην τέχνη– με τον Τζον Τζόρνο, τη Βιρτζίνια Γουλφ, τον Βίνσεντ βαν Γκογκ, τον Αντριάνο Σπάτολα, τον Μπερνάρ Εϊντσίκ, τον Αρόλντο ντε Κάμπος, τον Φιλίπ Λακού-Λαμπάρτ, τον Εμπεδοκλή…

12. Σύμφωνα με τους Αρχαίους Έλληνες, ο κύκνος τραγουδάει φάλτσα, αλλά στο τέλος της ζωής του τραγουδάει κατ’ εξαίρεση πολύ αρμονικά: είναι το λεγόμενο «κύκνειο άσμα» του. Με τα έργα του τα οποία εκθέτει και «μοιράζεται», ο Ζουλιάν Μπλαιν προσφέρει ένα πεδίο σημείων στο οποίο η τέχνη θα μπορέσει να πάρει καινούργια μορφή και να ξαναβγάλει στην επιφάνεια την ανθρώπινη ύπαρξη που αντιστέκεται στον κόσμο μας, έναν κόσμο στο έλεος εφιαλτικών μεταλλάξεων.

[Το προαναφερόμενο κείμενο δημοσιεύθηκε  στα γαλλικά στον κατάλογο που  εκδόθηκε  με την ευκαιρία των  εγκαινίων, 13/03/2020: Julien Blaine, Le grand dépotoir, Les presses du réel/Al Dante, Dijon, 2020, pages 70-79. Η ελληνική μετάφραση  πραγματώθηκε από την Κατερίνα Γούλα. Το γαλλικό κείμενο συνοδεύουν 6 εικονοσχηματικά/οπτικά  ποιήματα του ΔΑ/ΔΑ με τίτλο: «art/mARkeT».]

[Το  επόμενο κείμενο  γράφτηκε με αφορμή τα “βεβιασμένα”  εγκαίνια τη έκθεσης στις 13/03/2020 λόγω του COVID-19  και δημοσιεύθηκε στο ψηφιακό περιοδικό POEZIBAO, https://poezibao.typepaf.com/poezibao/2020/carte-blance-agrafiotis.  Η ελληνική μετάφραση από την Κατερίνα Γούλα].

 

II.  « Le Grand Dé(s)potoir » / «Ο μεγάλος σκου(ελ)πιδότοπος»
(μια κατάθεση αγάπης)

1. «Ό,τι δίνεις είναι δικό σου για πάντα∙ ό,τι κρατάς είναι για πάντα χαμένο».
(σουφική παροιμία)

2. Με τον τρόπο του Ζουλιάν Μπλαιν:
Covid-19 -> Ovid © -> Ovid -> Οβίδιος -> μεταμορφώσεις:

(α) Άνοιγμα της έκθεσης -> -> κλείσιμο της δράσης
(β) Εγκάρδια χαρά μπροστά στο απρόβλεπτο -> -> αποκαρδίωση μπροστά στο αναπόφευκτο
(γ) Κανόνες του παιχνιδιού για τα πρώτα εγκαίνια της έκθεσης (13/03/2020).

 1

Επιλέξτε το έργο σας που σας υποδεικνύει η καρδιά σας

 2

Έχετε τη δυνατότητα να συστηθείτε στον καλλιτέχνη∙ πολύ πιθανό να σας το υπογράψει

3

Ένα έργο ανά άτομο.

 

3. Η εύκολη και ελαφριά υπόθεση: Το πεδίο της τέχνης δεν λέει με τίποτα να αφήσει τον Ζουλιάν Μπλαιν να αποσυρθεί στην ιδιωτική του επικράτεια. Ο ιός γίνεται το όργανο, το επιχείρημα για να συνεχίσει τις δραστηριότητές του ως καλλιτέχνης-ποιητής-επιτελεστής. Καμία ρευστοποίηση δεν είναι δυνατή στη ζωή ενός καλλιτέχνη∙ είναι καταδικασμένος, όπως ο Σίσυφος, να συνεχίσει να ασκεί την πολυπράγμονα και εξερευνητική αποστολή του. Ο «artworld» είναι αυτός που έχει το πάνω χέρι στην απόφαση, όχι ο καλλιτέχνης. Ζήτω οι μεταφορές!

4. Η ισχυρή και περίπλοκη υπόθεση: Πώς θα μπορούσε η διαδρομή ενός καλλιτέχνη να τα βάλει με τις περιδινήσεις της ιστορίας; Με χίλιους τρόπους, αυτό είναι βέβαιο! Πόσοι καλλιτέχνες ζουν με την επιθυμία να αποκτήσουν κάποια στιγμή το προνόμιο να κάνουν μια είσοδο στην Ιστορία χάρη σε συνθήκες μεγάλης αναταραχής ή με αφορμή μια συγκλονιστική περίσταση; Μακάριος λοιπόν ο καλλιτέχνης του οποίου μια πρωτοβουλία αναδύεται με, από ή χάρη σε ένα μείζον ιστορικό γεγονός. Στην περίπτωση του «Grand Dépotoir» / «Ο μεγάλος σκουπιδότοπος», το τέλος μιας σταδιοδρομίας που πορεύτηκε κόντρα στο ρεύμα των συμβάσεων και της πολιτιστικής ζωής προσκρούει στην τυρβώδη αναστάτωση της συλλογικής και διεθνούς ζωής που είχε μόλις ξεσπάσει από έναν κορονοϊό κινεζικής προέλευσης. Ο ιός διασχίζει τα σύνορα και μετατρέπει τον πλανήτη μας σε χωριό. Φτάνει στη Friche La Belle de Mai με τη διπλή μορφή του: με τη βιοφυσική ύπαρξή του και με την άυλη ύπαρξή του ως φρικτή μελλοντική απειλή, αμφισβητώντας και ειρωνευόμενος τη διεθνιστική πτυχή που χαρακτηρίζει κατεξοχήν την καλλιτεχνική πρωτοπορία.

5. Η ασυνάρτητη αλλά αληθοφανής υπόθεση: Η επιδημία covid-19 βρίσκεται σε ανταγωνισμό με την επιδημία πληροφορίας σχετικά με την εξέλιξή της. Ο πληθωρισμός των πληροφοριών δημιουργεί ένα περιβάλλον που ευνοεί την επανεμφάνιση ασυνείδητων αρχέγονων δομών. Μια περιρρέουσα ψύχωση γκρεμίζει τους προμαχώνες κάθε επιφύλαξης. Οι αποφάσεις που λαμβάνονται από τις διάφορες κυβερνήσεις για την αποφυγή μιας τεράστιας επικείμενης καταστροφής μέσω της «οργάνωσης» καταστροφών που περιορίζονται στο παρόν, στο όνομα της αρχής της προφύλαξης, καταφέρουν ένα βαρύ πλήγμα στην ψευδαίσθηση των κοινωνιών με υψηλές επιδόσεις στην τεχνολογία και στην επιστήμη που πιστεύουν ότι έχουν το μέλλον τους υπό έλεγχο και είναι ανά πάσα στιγμή σε ετοιμότητα για να αντιμετωπίσουν όλες τις δυνατές προκλήσεις που μπορεί να βάλει ο νους. Αρκεί ένας ιός για να αποκαλυφθεί σε όλο της το μεγαλείο η ευαλωτότητά τους. Πρόκειται λοιπόν για μια βαθιά πληγή στην αλαζονεία τους. Μια οικονομία της καταστροφής ενάντια στις οικονομίες της οικονομικής και κερδοσκοπικής φούσκας. Από αυτή την οπτική γωνία, το «Grand Dépotoir» του Ζουλιάν Μπλαιν, μέσα στη γενναιοδωρία του, γίνεται η εστία ενός «καλλιτεχνικού ιού» που αυτή τη φορά καταδεικνύει την αυθαιρεσία και την ευθραυστότητα της αγοράς της τέχνης. Η προβολή ενός βίντεο σχετικά με την «Υπόθεση Μπάνκσυ», στην είσοδο της έκθεσης, ήταν μια εισαγωγή –στην έκθεση αλλά και στη δράση– (introduction/introd@ction) στην πρώτη φάση του «Grand Dépotoir». Η τέχνη του Ζουλιάν Μπλαιν περιηγείται ανάμεσα στις μεγάλες και στις μικρές καταστροφές και ανάμεσα στον προσδιορισμό των απειλών και στην αμφιθυμία που γεννούν οι κίνδυνοι.

6. Παρασκευή. 13 Μαρτίου 2020. Βρισκόμαστε στον χώρο της Friche La Belle de Mai. Στον κτίριο Tour Panorama όπου στήνονται οι εκθέσεις. Το ερώτημα που αιωρείται έχει μια διάσταση σχεδόν μεταφυσική. Περιμένουμε όλοι να δούμε πώς θα αποφασίσουν οι υπεύθυνοι της Friche να εφαρμόσουν τις οδηγίες της κεντρικής διοίκησης σε αυτή τη συγκεκριμένη περίπτωση. Θα διατάξουν το άμεσο κλείσιμο του χώρου; Θα δείξουν ανοχή για μια εκδήλωση που είχε προγραμματιστεί να πραγματοποιηθεί το βράδυ της ίδιας μέρας; Θα ζητήσουν να πραγματοποιηθεί μια σύντομη εκδοχή της εκδήλωσης; Μια συμβολική δράση; Ποια θα ήταν η τύχη του υλικού που έχει ήδη στηθεί για τις ανάγκες της έκθεσης; Μια μετάθεση ενός «πιστού αντίγραφου» της έκθεσης σε μια αβέβαιη μεταγενέστερη ημερομηνία; Τελικά, η λύση που επιλέχθηκε ήταν μια συντμημένη εκδοχή της εκδήλωσης υπό τον έλεγχο των υπευθύνων. Από τη στιγμή που έγιναν τα εγκαίνια –τα οποία υποτίθεται ότι θα γίνονταν το βράδυ αλλά τελικά μεταφέρθηκαν στις 12:30 μ.μ. της ίδιας μέρας– και για τις επόμενες έξι ώρες, όσοι και όσες βρισκόμασταν εκεί διήλθαμε από μια σειρά δυνατών και διαρκώς μεταβαλλόμενων συναισθηματικών - ψυχικών καταστάσεων.

7. Εν τω μεταξύ, μια επίσημη ανακοίνωση ότι η Friche μόλις είχε κλείσει τις πόρτες της είχε αρχίσει να κυκλοφορεί στην πόλη της Μασσαλίας, σπέρνοντας σύγχυση προς όλες τις κατευθύνσεις. Παρ’ όλα αυτά, γύρω στα εκατό άτομα είχαν το θάρρος να ξεπεράσουν το «φόβο» τους και τα εμπόδια που είχε ορθώσει η πληροφορία και συμμετείχαν στην περικομμένη εκδοχή της επιχείρησης : εγκαίνια. «Δεν πρέπει να μείνει τίποτα» ήταν το σύνθημα της πρώτης πράξης αυτής της εκδήλωσης, αλλά στην αρχή οι συμμετέχοντες ήταν μάλλον διστακτικοί ως προς τη στάση που έπρεπε να κρατήσουν. «Διαλέξτε ένα έργο και πάρτε το μαζί σας δωρεάν»: η πρακτική δεν είναι και τόσο κοινή. Υπήρξαν μάλιστα και ορισμένοι καλλιτέχνες που αμφισβήτησαν αυτή τη δωρεάν χειρονομία, σαν μια διαδικασία που ζημίωνε τις εμπορικές ανάγκες τους. Στο τέλος όμως η λειτουργία της διαδικασίας μπόρεσε να μπει σε κίνηση, και το κοινό έφευγε πολύ χαρούμενο και κάποιες φορές ακόμη και συγκινημένο. Αυτός ο πειραματισμός ως προς τον τρόπο απόκτησης αυτών των έργων ήταν απολύτως σύμφωνος με το πνεύμα της πρωτοπορίας που για άλλη μια φορά απέδειξε την αποτελεσματικότητά του.

8. Η ατμόσφαιρα που βασίλευε ήταν φορτισμένη με ετερογενή και συγκρουόμενα συναισθήματα:

* Με αλληλεγγύη προς τον καλλιτέχνη.

* Με τη χαρά της δυνατότητας επιλογής ανάμεσα στα έργα που ήταν τοποθετημένα τα περισσότερα στο πάτωμα όπως συμβαίνει στις υπαίθριες αγορές μεταχειρισμένων και παλιών αντικειμένων.

* Με αποστροφή για τη διαδικασία της δημοπρασίας (βλ. το βίντεο στην είσοδο του εκθεσιακού χωρου), για την πλεονεξία και τον κυνισμό των ανθρώπων που συμμετέχουν σε αυτήν.

* Με την ευφορία του να είσαι κομμάτι ενός κύκλου «προνομιούχων» που επιλέγουν ένα αντικείμενο τέχνης.

* Με το αίσθημα ότι ζεις μια ιστορική στιγμή καθώς ήσουν υποχρεωμένος να κάνεις την επιλογή σου υπό την επήρεια των γεγονότων, αμέσως μετά το ξέσπασμα μιας γενικευμένης κρίσης της δημόσιας υγείας.

* Με την εντύπωση ότι παίζεις σε μια σκηνή από μια ταινία τρόμου ή στην ταινία του Μπουνιουέλ «Ο εξολοθρευτής άγγελος».

* Με την αγωνία του να παίζεις σε ένα εξπρεσιονιστικό θεατρικό έργο όπως στους «Καταδικασμένους της Αλτόνα» του Ζαν-Πωλ Σαρτρ ή σε ένα θεατρικό έργο του παραλόγου όπως το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ.

* Με το άγχος, που συνορεύει με το τραγικό, ότι είσαι εξαρτημένος από άγνωστες σωματοβιολογικές δυνάμεις και από (αν)ορθολογικές ανθρώπινες αποφάσεις.

* Με την ψευδαίσθηση ότι η τέχνη φιλοδοξεί να είναι πιο ισχυρή από τον πανικό και την περιρρέουσα οιονεί ψύχωση.

* Με την στενοχώρια των φίλων του καλλιτέχνη από το εξωτερικό που δεν μπόρεσαν να φτάσουν μέχρι την πόλη της Μασσαλίας λόγω των μέτρων που είχαν λάβει οι κυβερνήσεις για τον έλεγχο της επιδημίας covid-19.

* Με την ικανοποίηση που προσφέρει το θέαμα της λειτουργικής διαδοχής των γενεών, καθώς η γυναίκα, τα παιδιά και τα εγγόνια του καλλιτέχνη κυκλοφορούσαν στο χώρο της έκθεσης δημιουργώντας βίντεο με τα έργα, τη σύντομη επιτέλεση του καλλιτέχνη και τη στάση των συμμετεχόντων.

Στις 18:15, προς τα τέλη του απογεύματος, η έκθεση αναγκάζεται να κλείσει τις πόρτες της. Απέξω, υπάρχουν ακόμα επισκέπτες που δεν μπορούν πλέον να εισέλθουν. Μία ακόμη ματαίωση έρχεται να προστεθεί σε αυτές τις θλιβερές στιγμές.

9. Την προηγούμενη μέρα, το πρωί της 12ης Μαρτίου 2020, ο Ζουλιάν Μπλαιν είχε την ευκαιρία να ζήσει μια ευτυχή συγκυρία: οι μαθητές και οι μαθήτριες ενός σχολείου της περιοχής είχαν επισκεφθεί μαζί με τους δασκάλους τους τις αποθήκες της έκθεσης (και όχι ακόμη την ίδια την έκθεση) και είχαν παίξει το παιχνίδι: «Οι μικροί επίτροποι» (Les petits commissaires). Η χαρά τους και η ξέχειλη ενέργειά τους ήταν ένα υπέροχο δώρο και παράβγαιναν με το εκθαμβωτικό φως του ήλιου που έλουζε τον εκθεσιακό χώρο.

10. Πόσοι καλλιτέχνες μπορούν να καυχηθούν ότι τα έργα-δράσεις τους στάθηκαν αντιμέτωπα στα γεγονότα μιας τόσο βάναυσης επικαιρότητας; Η δράση του Ζουλιάν Μπλαιν θα μπορούσε να θεωρηθεί «ευτυχής ατυχία» και ένα ιστορικό σημείο αναφοράς , δεδομένου ότι καταδεικνύει τόσο την ευθραυστότητα κάθε ανθρώπινης δράσης όσο και το απατηλό μεγαλείο των καλλιτεχνικών μικρόκοσμων.

11. Ο Αρχιμήδης, στον στρατιώτη που είχε διακόψει τη συγκέντρωσή του, είχε απαντήσει: «Μη μου τους κύκλους τάραττε!». Ο Ζουλιάν Μπλαιν, αναστατωμένος από τον ιό και τις αποφάσεις για τις σχετικές παραμέτρους θα είχε απαντήσει: «Μη μου τα έργα και τις διακηρύξεις τάραττε!».

12. Ευχαριστώ τον Ζουλιάν Μπλαιν και τις περιστάσεις που συνέβαλαν στο να «στεφθώ με την κορόνα» του πρεσβευτή των φίλων και θαυμαστών του καλλιτέχνη, γιου του Απόλλωνα.



 

[Ευχαριστώ την Michèle Valley για τη βοήθειά της στη διαμόρφωση του κειμένου μου στην πρωτότυπη γαλλική εκδοχή του.]

Τελευταία έκδοση του Ζουλιάν Μπλαιν:
Julien Blaine, La cinquième feuille, aux sources de l’écrire et du dire, έκδοση επιμελημένη από τον Gilles Suzanne, Les Presses du Réel / Al dante, 2020, 464 σελ., 30€].

Δείτε επίσης το δελτίο τύπου με την παρουσίαση του βιβλίου και αρκετές σελίδες του στον ιστότοπο των εκδόσεων Presses du Réel (https://www.lespressesdureel.com/EN/ouvrage.php?id=7755).

[για περισσότερες λεπτομέρειες για την εκδήλωση του Ζυλιάν Μπλαιν  δείτε καιhttp://dagrafiotis.com/?cat=170 ]

Δημοσθένης ΑΓΡΑΦΙΩΤΗΣ
Ποιητής, καλλιτέχνης διαμέσων
Ομότιμος καθηγητής Κοινωνιολογίας, Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας

© Poeticanet 


[1] Χώρος πολιτιστικών δραστηριοτήτων στην πόλη της Μασσαλίας, παλιές εγκαταστάσεις του δεύτερου μεγαλύτερου στη Γαλλία εργοστασίου κατεργασίας καπνού. Ο χώρος σήμερα περιλαμβάνει αίθουσες εκθέσεων, συναυλιών και παραστάσεων, βιβλιοθήκη, κήπο, αθλητικές εγκαταστάσεις και μια υπέροχη ταράτσα-πλατεία. Στο χώρο αυτό ο Ζ. Μπλαιν  εξέθεσε –και δώρησε εντέλει στους επισκέπτες– τα εικαστικά έργα που είχε αποθηκεύσει στο εργαστήριο του. (στμ)


Ημ/νία δημοσίευσης: 11 Δεκεμβρίου 2020